Unutma ki kaybettiklerimiz bizden daha mutlu

Buraya vardığımın ikinci günü Şenay halamın vefat haberini aldım. Ben yola çıkmadan önce ağırlaşmıştı, ama bu kadar çabuk olacağını beklemiyordum. Haberi aldığımdan bu yana kendimde değilim; birkaç gün daha beklemiş olsaydım cenazesine katılabilecektim. Hayat böyle bir şey işte, bir gün hayallerini gerçekleştirmeye ne kadar yaklaştığını düşünüp coşkudan deliriyorsun, ertesi gün ölürken sevdiklerinin yanında olamamanın verdiği üzüntü ve suçluluk hissiyle için yanıyor.

Daha dün neşeyle buradaki ilk günlerimi anlatan yazıyı yazıyordum... Tabi vefat haberini alınca sonu gelmedi... Ev sahibim Mari, kocası Leo ve evde kalan diğer gönüllülere halimi belli etmemeye çalıştım. Odamdan çıkmak istemedim. Mari yemeğe çağırmak için odamın kapısını vurdu, şişmiş gözlerimi görünce bir terslik olduğunu anladı. Gurbet hissi böyle birşeymiş demek ki diye düşündüm. Ne oldu dedi, anlattım. Yanıma sokulup sarıldı, yanaklarımdan öptü. “Biz senin burada aileniz, acını paylaşıyoruz, çok üzüldük” dedi. Mari öylesine sıcak ve samimi bir kadın ki... Sürekli gülüyor, kahkahalar atıyor. Sabah bizleri müzikle uyandırıp sanki annemiz gibi öperek evden uğurluyor. 

Benimle konuşurken de her zamanki gibi güleryüzlüydü:  “Tamam çok üzüldün ama artık sakinleş ve gül kızım. Unutma ki kaybettiklerimiz artık Tanrı’yla birlikteler. Bizden daha mutlu ve daha iyiler. Geride kalanlara moral vermek için gül... Leo da çok hasta ve her an ölümünü bekliyoruz. Kızım ve oğlumun morallerini yüksek tutmak için ben hep dik duruyorum.” O an sesim kesildi, toparlandım.

Evden çıkıp yakındaki La Merced kilisesine gittim. Halam için bir mum yakıp dua ettim. Döndüğümde beni Leo karşıladı, “Mari’den haberi aldım, üzgünüm” dedi. Elinde mavi taşlarla süslü, ucunda bir haç ve Meryem Ana resmi olan bir bilezik vardı, bana uzattı.